एवढं प्रेम मी स्वतः वर ही केलं नाही

एवढं प्रेम मी स्वतः वर ही केलं नाही,
तेवढे प्रेम तुझ्यावर झालं होतं.

ती स्वतःच टाईमपास करत होती,
आणि मी वेडा त्यालाच प्रेम समजत होतो.

एखाद्याच्या दु:खाची कीव वाटणार नाही,
कोणी इतकं निर्दयी कसं होऊ शकतं?

एक वेळ अशी होती की
तेव्हा बोलणचं संपत नव्हते,
आणि एक वेळ अशी आहे की
बोलणचं होत नाही.

काच बनविणाऱ्याने जर हृदयपण
काचेच बनवलं असतं तर फार बरं झालं असतं,
कमीत कमी तोडणाऱ्याच्या
हाताला जखम तरी झाली असती.

प्रेम खोट नसतं,
खोटी असतात ती प्रेम करणारी माणसं.

तू सोडून गेल्यानंतर एक गोष्ट
खूप चांगली समजली मला,
की जाणाऱ्या व्यक्तीला का थांबवतात.

जो हृदय तोडतो, त्याचं काही जात नाही,
पण ज्याचे हृदय तुटले, त्याचे सर्व काही जाते.

जे धोका देवून गेले
त्यांच्या आठवणीत रडण्यापेक्षा,
जे सोबत आहेत त्यांच्या सोबत
हसत जगायला केव्हा ही चांगले.

जे लोक मनापासून नाती जपतात,
त्यांनाच वेदना होतात.

किती त्रास होतो ना त्यावेळी
जेव्हा एखादी व्यक्ती आपल्याला
आयुष्यभर साथ देण्याचे वचन देवून
आयुष्यभरासाठी निघुन जाते.

एवढं प्रेम मी स्वतः वर ही केलं नाही,
तेवढे प्रेम तुझ्यावर झालं होतं.

लोक म्हणतात माझे हृदय दगडाचे आहे,
पण काही लोक असे होते, ज्यांनी ते पण तोडले.

हृदय सोडून मला दुसरं काही माग,
मी तुटलेली वस्तू पुन्हा भेट देत नाही.

प्रेम आणि विश्वास
कधी गमावू नका कारण,
प्रेम प्रत्येकावर करता येत नाही
आणि विश्वास प्रत्येकावर ठेवता येत नाही.

कोणी उगाचच शांत बसत नाही,
काही वेदना माणसाचा आवाज हिरावून घेतात.

मला खूप खूप हसावं वाटतं,
पण भूतकाळ मला पुन्हा रडवतो.

आता तुझी आठवण जरा कमीच येते,
कारण वेळेनुसार सवय सुध्दा बदलते.

श्वास थांबल्यानंतर माणूस एकदाच मरतो,
पण जवळच्या व्यक्तीने साथ सोडल्यावर
माणूस रोज रोज मरतो.

माझ्यापासून सर्व काही हिरावून घेतोस,
देवा, तू माझ्यापेक्षा गरीब आहेस का?

तुझ्यापेक्षा तर तुझ्या आठवणी चांगल्या आहेत,
त्यांनी मला कधीच एकटे सोडले नाही.